Bakemonogatari. Na początku wspomnieć trzeba, że to dzieło studia Shaft, które ma dosyć specyficzne spojrzenie na formę i treść. Sporo świetnie zamaskowane (niekolącego w oczy, naprawdę, ja jestem uczulony, a mimo to oglądam) 3D, sporo dziwnych plansz z jeszcze dziwniejszymi tekstami, które migają czasem na dosłownie ułamki sekundy. Ciekawe (imo ładne) projekty postaci.
Z treścią bywa jeszcze dziwniej. Shaft stawia na ekscentryzm, czasem na pastisz i absurd. W ich seriach nic nie jest taki, jakimi się na początku wydaje.
W pierwszym odcinku zwyczajny by się wydawało uczeń widzi dziewoję spadającą z b. wysokich schodów. Łapie ją, przygotowując się w duchu na uszczerbek zdrowotny (złap 40 kilo spadające z kilku metrów). Okazuje się jednak, że dziewczyna po prostu nic nie waży. Co więcej, ma wyjątkowo wrogie usposobienie. Wpycha biednemu Araragiemu... Nie, sama musisz to zobaczyć, bo scena jest genialna. W każdym razie w pewnym stopniu krzywdzi licealistę i zabrania mu się do jej osóbki zbliżać. Po kilku minutach chłopak podbiega, pokazuje zabliźnioną ranę. Obwieszcza, że kiedyś był wampirem i wie, kto może ją z utraty wagi uleczyć. To początek trudnej przyjaźni z tsundere i nie tylko.
Wiem, głupio to brzmi, do tego seria jest mocno przegadana (aczkolwiek dialogi są po prostu genialne). Mamy tu jednak do czynienia z niezwykle subtelną parodią naprawdę wielu animowanych stereotypów. Seria długa nie jest (15 ep), jak dla mnie cholernie warto.
Tutaj można nawet sobie poczytać część spolszczonej nowelki (też polecam)
szkoda tylko, że waneko ograniczyło się do pierwszej serii olewając, przynajmniej na razie, pozostałe 
nie wiem jak mogłam zapomnieć o tym... typowe dla mnie, zapomnieć o najważniejszym! Zarówno manga jak i anime są rewelacyjne.