NOCARZ.PL

Które postaci nam się podobały, a które nie?
Fajnie by było dodać uzasadnienie, aby inni mogli się odnieść.

Chyba najbardziej mi się podobali specjalsi na wyspie. Postacie drugo i trzecio planowe, ale czuję do nich sympatię. Zwłaszcza że najprościej (i myślałem przez pół książki że tak się stało) było by ich zamienić w koty i nie wracać do tematu. A tu nie dość że panowie posiadają swoje cechy, mają istotny wpływ na fabułę, to jeszcze wewnątrz oznaki wzajemnych relacji widać.

No i Szarycień. Pozornie niezrównoważona, chaotyczna, zdradziecka, ale mimo wszystko jakoś rozumiem jej motywację i wzorzec zachowań. I śmieszno-potężnie używająca magii, w nieoczywisty sposób.

Moim ulubieńcem został Karit Traal. Wydobył głębię postaci Borosara, który przez dłuższą część książki zdawał się nie mieć żadnych słabości. Pięknie uwarunkował Krzyśka zostawiając niewolnika po tej stronie lustra. Zupełnie nieoczekiwanie poradził sobie ze smokiem, choć sama jego profesja wskazywała, że to "radzenie sobie" będzie zgoła inne. Liczyłam iż zginie z jego ręki choć jedna z ważniejszych postaci, ale co się odwlecze, to nie uciecze .
Moja słabość do niego wynika też chyba z tego, że jest bardzo podobny do jednego z moich ulubionych NPCów

Nie tajemnica Moraś. Niby zawsze drugi a bez niego nie było by tego pierwszego. Niby zawsze wykonujący polecenia bezwarunkowo i milcząco a jakże wymownie. Osoba której w 100 % ufa osoba nie ufająca nikomu.

Ja jestem dopiero gdzieś w połowie książki, ale Maciek jest bardzo relatable (przynajmniej jak dla mnie).

Amaremon, uwielbiam tego kota. A jak zaczął sie pultać o kuwety i puste miski było fajne, albo to jak się jarał że "brał udział w prawdziwej walce!" no po prostu jedna wielka słodkość xD

Siasia pisze: ↑

18 lip 2020, o 23:10

Amaremon, uwielbiam tego kota. A jak zaczął sie pultać o kuwety i puste miski było fajne, albo to jak się jarał że "brał udział w prawdziwej walce!" no po prostu jedna wielka słodkość xD

Ach, i jego wielka, wielka krwiożerczość!!!

Amaremon - za całokształt

Borosar - przez pierwszą część książki miałam mieszane odczucia. Zyskał jak okazało się, że ma też bardziej ludzką stronę i czasem potrzebuje wsparcia, że walczy nawet kiedy wydaje się, że szanse są małe a ryzyko zaczyna mieć bardzo osobisty charkter.

Fajnie byłoby się dowiedzieć więcej, o jego pobycie u Talassenów.