Jako że nikt nie zgadł, ani wręcz nie miał konceptu, co to być może (a tydzień już minął) zdradzam, że powyższy cytat pochodzi z książki Jolanty Tubilewicz "Japonia zmienna czy niezmienna". Fragment ten zarazem jest cytatem z dzienników Marka Gaina z 21 grudnia 1945. Miasto to Tokio, a państwo Japonia.
Jeszcze jeden cytat z Tubilewicz:
I co z tego? Wywołany wzruszeniem ucisk serca mija bez śladu, łzy zachwytu obsychają natychmiast, a zaciśnięte z emocji dłonie otwierają się po chwili, by zająć się codziennością. I żaden świadomy wysiłek nie jest w stanie przywołać tych czysto fizycznych symptomów, nawet jeżeli wierna pamięć podsunie przed oczy pożądany krajobraz czy przedmiot. Widzi się wtedy coś dwuwymiarowego - jak fotografia lub film. Jest to zapewne ładne, może nawet piękne, ale nie budzi już wzruszenia. Może fotografia zblakła, może film rozwija się w zwolnionym tempie? A może wzruszenie - takie prawdziwe, dojmujące - jest wynikiem wielu różnorodnych czynników? Ten sam krajobraz lub przedmiot nie zawsze przynosi takie same odczucia.
A skoro nikt nie zgadł, pozwolę sobie umieścić jeszcze cztery cytaty (wszystkie z jednej książki) - tym razem może ktoś zgadnie, bo autor jest o wiele bardziej znany:
Żyjesz tym, co powierzchowne. Czasem robisz wrażenie głębokiego, ale bierze się to stąd, że wykorzystujesz wiele powierzchni, składając z nich pozorną bryłę - która nie potrzebowałaby nóg do stania, gdyby naprawdę była bryłą.
Należę do zagubionego pokolenia i odnajduję się dopiero, kiedy towarzyszę samotności innych, podobnych do mnie.
Gdy ktoś pisze doktorat z syfilisu, w końcu zaczyna kochać nawet krętki blade.
Który to z waszych filozofów, pisząc o czarnych kotach i koralowych rogach, powiedział, że "to nieprawda, ale wierzę"? Otóż ja nie wierzę, ale to prawda.
i zapamiętał 
a cóż to za fragment?
